Soms kan een doodgewone dinsdagochtend veranderen in een hele speciale tijd. Zelfs al zijn wij meestal de nuchterheid zelve, het overkwam ons afgelopen dinsdag.
Een tijd geleden schreef ik een blog over het aanzoek dat Chris mij deed. Het was daarbij onze droom om een mooie bruiloft te hebben op ons eigen terrein. Hier zitten alleen nogal wat haken en ogen aan om alles goed geregeld te krijgen. Je mag namelijk niet zomaar overal trouwen, daar zitten, zoals vaak in Nederland, regeltjes aan. Hoe dan ook, we hadden de tijd en onze plannen waren voor ‘ergens’ in 2018. Rustig aan dus.
Nou… niet dus. Ik heb er tot nu toe nog niets over geschreven en het is ook een van mijn (slechte) excuusjes om te verklaren waarom ik niet meer zoveel blogjes schrijf als ik voorheen deed. In januari kwamen wij er tot ons geluk achter dat ik zwanger ben. Achteraf gezien een stuk sneller dan we hadden gedacht, alhoewel je voor die positieve test toch altijd wel het gevoel hebt dat het lang duurt.
Eenmaal een paar maanden in de zwangerschap kwam het onderwerp trouwen wel weer terug bij ons. Wanneer je namelijk niet getrouwd bent, zal de vader van het kind altijd zelf moeten regelen dat hij het kind erkend. Wij stonden dus voor de keuze: of een geregistreerd partnerschap aangaan, of toch snel nog even trouwen… hoe cliché dat laatste ook is. Dat laatste is wat wij gekozen hebben.
Op dinsdagochtend 15 augustus 2017 om 9:00 uur ’s ochtends (of stiekem een paar minuten eerder) was het zover. Wij kwamen aan op het stadhuis om binnen 10 minuten het juridische gedeelte van het huwelijk geregeld te hebben voor ons kindje. Voor deze dag maakten we er niet zo’n heisa van. Dit zou puur het juridische gedeelte zijn, net als een contract wat je aangaat. We hebben dan ook alleen onze beide families uitgenodigd om aanwezig te zijn en voor ons te getuigen. Het enige echte bijzondere aan de dag zou zijn dat dit toch altijd onze officiële trouwdatum zou zijn.
De ceremonie voldeed wat dat betreft precies aan onze verwachtingen. We mochten met ons hele gezelschap in een van de vergaderkamers plaatsnemen van het Stadhuis. Chris en ik vonden dit hilarisch, want in de vergaderkamer ernaast zaten wij bijna 2 jaar geleden ook al eens, maar dan om de uitbreidingsplannen van onze toekomstige buren te bekijken!
De trouwbeamte hield haar praatje, wij gaven de juiste antwoorden en mochten vervolgens de documentatie ondertekenen. Op het nippertje hebben wij daarna nog onze ringen uitgewisseld en toen mochten wij alweer richting de uitgang. Het geheel heeft welgeteld 8 minuten geduurd. Niet slecht, al zeg ik het zelf.
En toch…. loop je dan de deur uit en kijk je elkaar aan. We zijn nu man en vrouw. Wat een vreemde gewaarwording, maar het heeft wel iets.
Daarna was het tijd voor een welverdiende high-tea. Sommige onder ons hadden namelijk diezelfde ochtend nog 2 uur in de auto gezeten om erbij te zijn. In het dorp verderop mochten wij plaats nemen aan een lange tafel, waar wij een heerlijke high-tea geserveerd kregen en waar we nog lekker verder konden praten over de ochtend en allerlei andere zaken. Chris en ik hebben allebei genoten van het feit dat onze families weer eens bij elkaar waren. Het was heel erg gezellig.
Eenmaal verzadigd en voldaan gingen we ieder weer ons eigen weg, waarbij wij thuis nog even in de feestelijke sfeer bleven. In de brievenbus vonden wij namelijk nog enkele kaartjes van collega’s en familie en mochten wij nog een mooie bos bloemen in ontvangst nemen van mijn werkgever.
Dus bij deze wil ik meteen al mijn collega’s bedanken voor de bloemen, de kaartjes en vooral de lieve woorden. Ik ga jullie missen wanneer ik over een week met verlof ga!
En onze droombruiloft? Oh, maak je maar niet ongerust! Die komt er ook nog steeds. Alhoewel we de datum wat meer in de toekomst moeten plannen, staat nu niets ons meer in de weg om een mooi en groot feest te geven op ons eigen erf. En wellicht doen we de ceremonie dan ook gewoon nog even dunnetjes over, maar dan naar onze eigen wensen!
Nog even wachten op de uitnodiging dus…. 🙂